حکایت «جان یا نان» ادامه دارد

باید زندگی با کرونا را بیاموزیم

قاسم نوده‌فراهانی، رئیس اتاق اصناف تهران نیز در این ارتباط در گفت‌وگو با صمت گفت: ویروس کرونا واقعیتی است که در زندگی مردم دنیا رخنه کرده است و کسی هم نمی‌داند که این ویروس تا چه زمانی مهمان ناخوانده شهرهای ما خواهد بود؛ بنابراین بهتر است که در این شرایط، اصول زندگی کردن با این ویروس را بیاموزیم و یاد بگیریم که با وجود آن چطور به روال عادی زندگی بازگردیم. 
نوده فراهانی عنوان کرد: موضوع جان مردم بسیار با اهمیت است ولی وقتی نمی‌دانیم که این وضعیت تا چه زمانی ادامه دارد، چطور می‌توانیم اصناف و مشاغل مختلف را وادار کنیم که دست از کار بکشند. واحدهای صنفی در هر حال منبع معیشت تعداد زیادی از مردم هستند و از این منظر نمی‌توان و نباید آنها و صاحبان آنها را در معرض نابودی قرار داد. 

وی تاکید کرد: واحدهای صنفی هزینه‌هایی دارند که صاحبان آنها در هر حال برای بقا مجبور به تامین این هزینه‌ها هستند. رئیس اتاق اصناف تهران در مورد تعطیلی اصنافی مثل تالارهای پذیرایی، ورزشگاه‌ها و استخرها عنوان کرد: برخی از کسب و کارها به دلایل شرایط ویژه خود امکان بازگشایی در این ایام را ندارند و باید برای جبران آسیب‌های آنها تدابیر ویژه‌ای اندیشید ولی برخی دیگر از اصناف می‌توانند با رعایت پروتکل‌های بهداشی، برای ارائه خدمات و کسب حداقل درآمد به کار خود ادامه دهند. نوده‌فراهانی عنوان کرد: ما نمی‌توانیم برای تامین جان مردم، آنها را گرسنه نگه داریم و شاید بهتر باشد به جای برخوردهای جبری این‌گونه، آموزش عمومی را در اولویت برنامه‌های خود قرار دهیم تا مردم برای حفظ سلامت و جان خود، آن را جدی بگیرند. رئیس اتاق اصناف تهران در پایان تاکید کرد: ما در بروز موج اول کرونا پروتکل‌های بهداشتی را آن‌طور که باید و شاید جدی نگرفتیم و رعایت نکردیم و به همین دلیل نیز در موج جدید آن با آمار ابتلا و تلفات بیشتری مواجه شده‌ایم؛ پس برای مهار این موج جدید همه ما باید در کنار هم تلاش کنیم.

با توجه به شرایط موجود کشور به نظر می‌رسد نگاه افراطی به هریک از دو سوی این معادله پیچیده، می‌تواند تبعات ناگواری را به همراه داشته باشد. از یک سو تصمیم به فعالیت کسب و کارها به صورت معمول ممکن است عدم کنترل بیماری و در پی آن یک فاجعه را به بار بیاورد و از سوی دیگر، تعطیلی مشاغل و شهرها نیز می‌تواند از بین رفتن دائمی تعداد زیادی از کسب و کارها را به دنبال داشته باشد. به همین دلیل شاید تصمیمی بینابینی بتواند بخش عمده‌ای از مشکلات را حل کند. یعنی دولت می‌تواند با تعطیلی اجباری مشاغلی که می‌توانند به صورت دورکاری نیز به فعالیت بپردازند، میزان رفت و آمدهای شهری را کم کند و در عین حال بر اجرای پروتکل‌های بهداشتی توسط مشاغل فعال، زمینه انتقال و ابتلا به ویروس را نیز در مورد آنها کم کند.